Gastblog: tachycardie bij een baby tijdens zwangerschap

Het lijkt me vreselijk om tijdens je zwangerschap of na de bevalling erachter te komen dat er iets ‘mis’ is met je baby. Het overkwam Angie, haar dochter bleek tachycardie (SVT) te hebben. Wat dat precies is en hoe je daar mee omgaat lees je in dit gastblog.

Wat is het en hoe ga je er als ouder mee om?

De zwangerschap van onze dochter verliep tot de 36e week helemaal vlekkeloos. Er was tot nu toe geen enkel vuiltje aan de lucht geweest tijdens de zwangerschap. We zaten die week dan ook zorgeloos voor een normale controle bij de verloskundige en keken er naar uit om het hartje van onze kleine meid weer even te mogen horen. 

Alleen zodra het hartje van onze dochter op het apparaat te horen was, bleek het toch goed mis te zijn. Haar hartje klopte op dat moment 2x zo snel als het zou moeten kloppen. Later werd ons in het ziekenhuis uitgelegd dat er sprake was van supraventriculaire tachycardie (SVT) tijdens de zwangerschap. 

In dit blog lees je wat supraventriculaire tachycardie precies inhoudt, wat je kunt verwachten als jou dit ook overkomt en hoe je er als ouders mee om kunt gaan. 

Voordat ik begin met mijn uitleg eerst even een korte disclaimer: het is belangrijk om te weten dat ik geen arts ben, maar moeder van een dochter die tijdens de zwangerschap te maken kreeg met deze hartritmestoornis. Ik schrijf dit blog puur vanuit mijn eigen ervaring en kennis, zodat ouders die dit ook doormaken hier hopelijk steun aan hebben. Raadpleeg voor advies altijd een arts, want jouw ervaring zal nooit hetzelfde zijn als die van mij. 

Wat is supraventriculaire tachycardie?

Volgens het NVTG is SVT “een snelle hartslag die meestal het gevolg is van een bijkomend microscopisch geleidingsbaantje tussen kamers en boezems. Dit zorgt ervoor dat, in bepaalde omstandigheden, de pauze tussen de 2 hartslagen wegvalt. De hartslag wordt zo snel dat ze niet meer te tellen is”. 

De hartslag van onze dochter telde met momenten dubbel zoveel slagen als de bedoeling was, waardoor zij volgens de arts eigenlijk een soort marathon aan het rennen was in mijn buik. Wanneer SVT niet behandeld wordt, kan dit eindigen in hartfalen en in heel uitzonderlijke gevallen kan dit een dodelijke afloop hebben. De kans is 1 op 8000 dat dit tijdens een zwangerschap gebeurt. Gelukkig kan SVT tegenwoordig goed behandeld worden wanneer je er op tijd bij bent en dat was in ons geval gelukkig ook zo. 

De oorzaak is onbekend. Er werd me dan ook echt op het hart gedrukt dat er niets iets was dat ik verkeerd had gedaan of gegeten tijdens de zwangerschap. Dat was enorm fijn, want als moeder leg je de schuld toch al vrij snel bij jezelf.

Wat kun je als ouder verwachten als dit jou ook overkomt?

Het verloop van een tachycardie tijdens de zwangerschap zal voor elke foetus en ouder natuurlijk geheel anders zijn, maar om je een idee te geven, zal ik vertellen hoe het bij ons is verlopen. 

Vanaf het moment dat bij de verloskundige een versnelde hartslag werd geconstateerd, zijn wij met spoed doorgestuurd naar het ziekenhuis in Blaricum. Daar bleek als snel dat zij niet uitgerust waren om het probleem te onderzoeken en zijn wij doorgestuurd naar het WKZ in Utrecht. Hier werden er de 1e dag allerlei tests uitgevoerd d.m.v. hartmeters, echo’s en bloedonderzoeken om te ontdekken wat nu het exacte probleem was. 

Er werd geconstateerd dat het om SVT ging en vanaf dat moment werd ik vrij snel aan de hartmedicatie gezet. Deze medicatie zou dan indirect effect moeten gaan hebben op het hartje van mijn dochter en haar hartslag weer terug moeten brengen naar een normale hartslag. Gelukkig gebeurde dit ook en na 3 dagen was haar hartslag teruggebracht naar het juiste ritme en mochten we weer naar huis. 

Weer thuis

De 1e week na thuiskomst was best akelig voor ons, want thuis heb je al die ziekenhuisapparatuur nu eenmaal niet. We moesten er maar op vertrouwen dat de medicatie haar werk bleef doen en haar hartslag een normaal ritme zou aanhouden tot de bevalling. We hebben in die periode uiteraard ook veel extra controles gehad, maar we zijn ook een paar keer extra naar het ziekenhuis gegaan, omdat we bang waren dat het toch niet goed ging. Er werd ons door het ziekenhuis ook gezegd dat we bij twijfel altijd konden komen en daar hebben we de 1e week na de ziekenhuisopname ook dankbaar gebruik van gemaakt. 

De bevalling en daarna

Omdat het nu ging om een medische bevalling vond de bevalling ook plaats in het WKZ in Utrecht. Tijdens de bevalling kwam de ontsluiting maar langzaam op gang en na meer dan 20 uur nog niet genoeg ontsluiting te hebben, werd er besloten om haar met een keizersnede te halen. Iets waar ik ontzettend opgelucht over was, want ik was bang dat ik zelf de energie niet meer zou hebben om natuurlijk te bevallen en – erger nog – dat onze dochter deze energie inmiddels ook niet meer had en het duurde inmiddels al aardig lang. 

De keizersnede verliep verder helemaal prima en we zijn daarna nog 2 dagen in het ziekenhuis gebleven. Daar werd onze dochter uitgebreid gecheckt en er werd gekeken hoe haar hartje nu reageerde. Ze kreeg immers geen hartmedicatie meer binnen via mij en moest het nu helemaal zelf doen. Het is een heel gek beeld om je pasgeboren baby aan allerlei draadjes en monitoren te zien hangen, maar tegelijkertijd was het ook fijn om te weten dat ze in zulke goede handen was. 

Gelukkig klopte haar hartje zoals het hoorde en konden we na twee dagen naar huis. Vanaf dat moment zijn we regelmatig op controle geweest en inmiddels (twee jaar later) is ze helemaal gezond verklaard en is het hele ziekenhuistraject voorbij.

Mijn tips voor ouders die hetzelfde meemaken

• Vertrouw op de artsen en Google jezelf niet gek. Wij hebben echt een ongelofelijke steun gehad aan alle artsen en verpleegkundigen van het ziekenhuis en konden altijd bij hen terecht als we ergens vragen over hadden. 
• Blijf rustig. Je baby heeft er niets aan als je onrustig bent en je maakt de situatie er ook niet beter op voor jezelf. 
• Weet dat een SVT meestal goed behandelbaar is en dat het vaak een eenmalig probleem is dat niet vaker terugkomt.
• Leer hoe je zelf de hartslag van je baby kunt tellen. Dit geeft rust wanneer je twijfel hebt. In het ziekenhuis kunnen ze je uitleggen hoe je dit het beste kunt doen.
• Bel de huisarts of huisartsenpost zodra je denkt dat je baby anders reageert dan anders en laat je niet wegjagen. Twijfel niet aan jezelf, want als ouder kun je het beste inschatten of je baby zich anders gedraagt dan anders. Vraag liever te vaak hulp dan te weinig, ook al vinden anderen daar wat van. Wij hebben met name bij de huisartsenpost ervaren dat ze vonden dat we als ouders te overbezorgd waren, maar je hebt wel een beangstigende tijd achter de rug waardoor je nu alle reden hebt om overbezorgd te mogen zijn. 
• Accepteer dat je babytijd minder onbezorgd is dan bij anderen. Het is normaal dat je je baby extra vaak checkt en bij het minste of geringste overeind springt. Dit hadden wij ook, maar het wordt met de tijd ook wel minder. Het kost tijd voordat je weer helemaal op de gezondheid van je kindje durft te vertrouwen.
• Weet dat het niet jouw schuld is. Zoals het ons is uitgelegd is er geen aanwijsbare oorzaak en is dit een probleem dat nu eenmaal soms voorkomt. 
• Mocht je behoefte hebben aan een luisterend oor van iemand die het begrijpt, weet dan dat je me altijd een bericht mag sturen via info@she-can-blog.com.

Mocht je dit nu doormaken, wens ik je heel veel sterkte en hoop ik dat je kleintje hier helemaal gezond uitkomt. Blijf sterk en probeer positief te blijven. Daar help je jezelf en je baby het beste mee. 

Liefs,

Angie

Angie Makljenovic is een ambitieuze mama van dochter Ana Milena (2) en blogt op haar websites She Can Blog en Inhale The Good Shit over de onderwerpen bloggen en mindset. Op dit moment woont ze met haar gezin in Belgrado waar zij als digital nomad.