Inbakeren en afbouwen

M was een onrustige baby in de eerste maanden; z’n armen gingen alle kanten op en door zijn reflux was een liggende houding niet bepaald zijn favoriet. We zijn hem daarom tijdens het slapen gaan inbakeren om hem zo wat rust te geven. Alleen, tegen de tijd dat je kind gaat rollen mag hij vanwege veiligheid niet meer ingebakerd slapen en moet je er dus ook weer vanaf. Lees mee hoe wij het inbakeren én afbouwen hebben aangepakt.

Inbakeren

Al in de kraamweek zijn we, op aanraden van de kraamhulp, gestart met inbakeren m.b.v. grote hydrofiele doeken. M bleek echter een ware Houdini en had zich in no time steeds uit die doeken gewurmd. Daarnaast had hij ook vlijmscherpe nagels met als gevolg een gezicht vol krassen, zó zielig. Op deze manier inbakeren was voor ons dus geen succes.

Gelukkig kregen we op dag 3 meteen de tip een Puckababy te kopen. Puckababy maakt slaapzakjes die een baby hetzelfde gevoel geven als inbakeren; de slaapzak heeft geen armgaten dus ze liggen in een soort coconnetje. Voor M ideaal; hij kon zichzelf niet wakker wurmen en lag comfortabel met wel nog enige bewegingsruimte. Voor ons ook ideaal gezien het inbakeren toch een kunst blijkt te zijn, zeker als je Houdini moet inbakeren.

En ik denk dat M het ook echt wel prettig vond. De Puckababy werd echt onderdeel van zijn slaapritueel en als we de rits dicht maakten verscheen er altijd een grote glimlach op zijn gezicht.

We zijn begonnen met de Puckababy Piep, die is geschikt tot 3 maanden (44 – 62 cm) en heeft geen armopeningen. We hebben de ‘Teddy’ variant aangeschaft gezien M geboren is in januari en dus een fijne warme slaapzak nodig had. Na 2,5 maand zijn we overgestapt op de Puckababy Mini, M werd toen al wat lang voor de Piep. De Mini is wat groter (62 – 74 cm) en geeft naast inbakeren ook de optie voor afbouwen omdat er armgaten in zitten.

Afbouwen

Als je baby naar zijn buik rolt maar de nekspieren nog niet sterk genoeg zijn, bestaat er een gevaar dat hij niet meer vrij kan ademen. Dus dan moet je het inbakeren gaan afbouwen. (Overigens kun je er ook voor kiezen om niet af te bouwen maar cold turkey te gaan, dat is bij ons niet gelukt.)

Rond 3 maanden begon M overdag soms op zijn zij te rollen. Vanaf dat moment vond ik slapen in de Puckababy al wat spannend worden. Ik heb tussen 3 en 5 maanden soms geprobeerd om M te laten slapen met één arm uit de slaapzak. Helaas zonder succes; hij wist niét wat hij met die arm moest, sloeg zichzelf wakker en was dan niet meer in slaap te krijgen. Je begrijpt: ellende.

Gelukkig maakte hij in bed nog geen aanstalten om te rollen, dus maakte ik me nog niet echt zorgen. Al heb ik natuurlijk wel regelmatig bij vriendinnetjes gecheckt hoe zij het hadden aangepakt, wanneer hun kind het kon en mezelf afgevraagd of het bij ons dan wel goed ging 😉

Toen hij 5 maanden was ging hij overdag steeds meer moeite doen om te rollen en soms lukte het hem ook nog. Toen was het genoeg geweest, hij moést uit die Puckababy. We zijn wederom begonnen met 1 arm los en deden dit vanaf het 1e dutje van de dag zodat we hem, als nodig, gerust konden stellen. Zo sta je niet ’s nachts te klooien, daar wordt namelijk niemand beter van. Wonder boven wonder ging het eigenlijk meteen heel goed. 

Op dag 2 durfden we het daarom wel aan om ook de andere arm vrij te laten, dat was iéts te ambitieus. Hij wist zich geen raad met zoveel bewegingsvrijheid en zat zichzelf enorm in de weg met z’n armen. Die tweede arm hebben we dus weer even terug gestopt. 

Een week later is hij voor het eerst echt zelf naar z’n buik gerold en hadden we geen keus meer: die tweede arm moest er ook uit. We zijn wederom begonnen bij het eerste dutje van de dag en ook nu ging het ineens goed. Freedom! Geen idee waar het aan ligt maar zo blijkt; het gaat echt vanzelf een keer goed. 

Gevolg was wel dat hij regelmatig in z’n slaap naar zijn buik rolde en ik dus ’s nachts steeds ging kijken of hij nog wel ademde en daardoor zelf niet sliep. Maar, ook daar moet je even doorheen.

En nu, weer een maand verder, rolt hij z’n hele bed door; slaapt op zijn zij, op z’n buik, op z’n rug – het maakt allemaal niets meer uit. En ik heb in ieder geval één zorg minder 😉

11 augustus – nog een kleine aanvulling:
Toen die tweede arm eenmaal los was, was hij nog steeds aan het maaien met z’n armen en omdat hij de controle nog niet had over wat hij deed ramde hij iedere keer weer die speen uit z’n mond. Met als gevolg natuurlijk huilen.
We hebben hem daarom een hydrofiele doek gegeven die hij vast kan houden. Inmiddels is hij daar zo aan gewend dat hij altijd met die doek, knuffelend in slaap valt. Ik maakte me niet zoveel zorgen of hij wel zou kunnen ademen als hij erop zou rollen o.i.d. – door een hydrofiel kun je goed ademen. Maar, daarom wel bewust gekozen hem een doek te geven en geen knuffel.

Dit artikel bevat affiliate links. Dat houdt in dat, wanneer jij via deze links besluit iets te kopen op de betreffende website, ik daar een kleine bijdrage voor ontvang. Jij betaalt er overigens niets extra’s voor en het helpt mij een beetje. Dus dank je wel 🙂